Ամեն անգամ, երբ ուղղակիորեն դրսևորվում է 2018-ին թմրամոլական «տաշի-տուշի»-ով իշխանության բերվածների ապիկարությունը, ամեն անգամ, երբ ակնհայտ է դառնում 2021-ին արդեն իդիոտիկ ոչխարիզմով իշխանության վրա պահվածների կանխամտածված սրիկայությունը, և ընդգծվում է դրանց, վզակոթին տալով, քշելու անհրաժեշտությունը, գտնվում են ոչ քիչ անձինք, որոնք օրուելյան տարբերակով կրկնում են «հմայախոսություն»-կաղապարը՝ «վայ, միայն նախկինները չգան»...
Եթե Նիկոլ Փաշինյանն անկեղծորեն համոզված է, որ հանուն հայկական, այսպես կոչված, ժողովրդավարության («ժողովրդավարություն» ասելով՝ նա ինքն իրեն նկատի ունի) փրկության աշխարհը Հայաստանի համար անվտանգություն է ապահովելու, ուրեմն, առնվազն քաղաքականապես անմեղսունակ է։
Հայկական արմատներով ֆրանսիացի ռեժիսոր Ֆրանսիս Վեբերի հայտնի «Խաղալիք» ֆիլմը հիշու՞մ եք, որտեղ թերթի խմբագրին սեփականատերը հրամայում է մերկանալ և աշխատակիցների մոտ գնալ:
…Գնում եմ «տուն»: Թողած մորս, եղբայրներիս, բարեկամներիս, Թիֆլիսը, փոքրիկ խանութը լեցուն մրգերով, մայրիկի և Երան քույրիկի համեղ ճաշերը, գնում եմ «տուն», Երևան, որբանոց, նետում եմ ինձ նորից ցրտի ու քաղցի ճանկը:
Արդյո՞ք պատահականություն է սեպտեմբերին Իսրայելի հարձակումը, հատկապես՝ սեպտեմբերի 27-ից ավելի ուժգին, ինտնեսիվ հարձակումները Լիբանանի վրա։ Ադրբեջանի հետ սերտ ռազմական համագործակցության մեջ գտնվող Իսրայելը ի՞նչ ակնկալիքներ ունի սեպտեմբերին սկսած ռազմական գործողություններից, ու՞ր է փորձում այն տանել, ո՞ր տարածաշրջան է փորձում տեղափոխել։